...

جغدی روی کنگره های قدیمی دنیا نشسته بود"

زندگی را تماشا می کرد. رفتن و رد پای آن را. و آدمهایی را می دید که به سنگ

و ستون ، به در و دیوار دل می بندند
جغد اما می دانست که سنگ ها ترک می خورند ، ستونها فرو می ریزند، درها می شکنند و دیوارها خراب می شوند. او بارها و بارها تاج های شکسته و غرورهای تکه پاره شده را لابه لای خاکروبه های دنیا دیده بود
او همیشه آوازهایی درباره دنیا می خواند و فکر می کرد شاید پرده های ضخیم دل آدم ها با این آوازها کمی بلرزد
روزی کبوتری از آن حوالی رد می شد. آواز جغد را که شنید گفت : بهتر است سکوت کنی و آواز نخوانی
آدم ها آوازت را دوست ندارند. غمگینشان می کنی. دوستت ندارند. می گویند بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد چیزی نداری
قلب جغد پیر شکست و دیگر آواز نخواند
سکوت او آسمان را افسرده کرد.
آن وقت خدا به جغد گفت : آواز خوان گنکره های خاکی من! پس چرا دیگر آواز نمی خوانی؟ دل آسمانم گرفته است
جغد گفت : خدایا ! آدم هایت مرا و آوازهایم را دوست ندارند
خدا گفت : آوازهای تو بوی دل کندن می دهد و آدم ها عاشق دل بستن اند.
تو مرغ تماشا و اندیشه ای و آن که می بیند و می اندیشد ، به هیچ چیز دل نمی بندد
دل نبستن سخت ترین و قشنگ ترین کار دنیاست
اما تو بخوان و همیشه بخوان که آواز تو حقیقت است و طعم حقیقت تلخ
جغد به خاطر خدا باز هم بر کنگره های دنیا می خواند و آن کس که می فهمد می داند آواز او پیغام خداست که که می گوید :

" آنچه نپاید ... دلبستگی نشاید